Van New Jersey reden we de vele kilometers naar het Zuiden, naar ons nieuwe huis in Charlotte. Ruim 1.000 kilometer, het was alsof  we naar Zuid-Frankrijk verhuisden.

Door Pennsylvania en Virginia ging onze reis. Langzamerhand veranderde het hardere noordoostelijke accent in een zangerig zuidelijk accent en vroegen mensen ons ‘how are y’all?’. Het landschap was overal prachtig en ongerept. De auto’s werden groter, veelal trucks en we zagen steeds meer controversiële Confederation vlaggen. We stopten bij stoffige, ouderwetse diners, die gek genoeg vaak afgeladen vol zaten en waar ze biscuits and gravy en chicken and waffle verkochten.

In de heuvels van Virginia hielden we uiteindelijk onze pas in. Hier vonden we ware stilte en rust en nog meer ongerepte natuur. Vriendelijke Amerikanen uit het hele land vroegen ons ‘where are you from?’. We zwommen in riviertjes, leerden onze oudste kanoën, oefenden horseshoe gooien en zagen een heuse zwarte beer. We spraken met een leuke vader uit Louisiana, die vertelde hoe hij zijn twee jongens de kneepjes van het jagen bij bracht, en ons daarmee de verschillende kanten van wapenbezit liet inzien.

En zo merkte ik langzaamaan dat ik de Zuidelijke cultuur al enigszins aan het omarmen was. Na drie nachten paradijs werd het daarom tijd om verder af te zakken naar het Zuiden, alwaar een nieuw huis en een nieuw avontuur op ons lagen te wachten.