Als klein meisje speelde ik altijd dat we op reis gingen. Onder mijn gezag hingen mijn zusje en ik onze veel te kleine driewielers vol met slaapzakken, kleedden de poppen aan met dikke winterkleren (want het was altijd koud op mijn reizen) en gingen op pad. Van de woonkamer naar de keuken, van de zolder naar de wc.

Mijn vier jaar jongere zusje werd er gek van, want ze kan zich niets, maar dan ook niets voorstellen van mijn drang om op avontuur te gaan en nieuwe landen te ontdekken. Laat staan er te wonen. Waar zij honkvast is en haar avontuur zoekt in haar carrière, zwerf ik al een tijdje over de wereld.

Verlegen meisje met heimwee

En toch lijk juist ik het type er niet voor. Mijn jongere zusje moest mij, de grote verlegen zus, altijd helpen om een ijsje te kopen of iets te vragen aan een vreemde. Ook was ik juist degene met extreme heimwee, al van jongs af aan. Toen ik na mijn eindexamen vertrok naar Zuid-Frankrijk om druiven te plukken was het deze heimwee die me bijna terug naar huis dreef. Maar toch bleef ik bijna een jaar lang hangen, want het prachtige land, de taal en het eten hadden mijn hart gestolen.

Op een motor door Tanzania

Eenmaal terug in Nederland wijdde ik me aan de studie. Het avontuur vond ik in het studentenleven in Utrecht. Tot het tijd was voor mijn afstudeeronderzoek en ik samen met drie andere studentes naar het platteland van Tanzania trok en daar op een motor door de bananenvelden scheurde om onderzoek te doen naar huishoudens die door vrouwen geleid werden, zoals weduwen en gescheiden vrouwen. Mijn voorliefde voor vrouwen en voor Afrika kwamen op deze manier prachtig samen.

Snel even trouwen

Na dit avontuur in Afrika wist ik twee dingen zeker: nooit ga ik meer zonder mijn grote liefde op reis en ooit wil ik nog een keer in Afrika wonen. Maar het leven had iets anders voor mij in petto. Niet ik maar mijn man kwam met een voorstel voor een nieuw avontuur: of ik het zag zitten om in Amerika te gaan wonen? Nooit van mijn leven, had ik altijd gezegd. Amerika trok me van geen kanten. Maar ja, een avontuur is een avontuur.

Vol angsten en zorgen zei ik vervolgens ja, zegde mijn baan op en werd nog even snel ten huwelijk gevraagd op het strand van Scheveningen. Want ongetrouwd kon ik geen visum krijgen en dus niet met hem en onze twee dochters mee naar Amerika. Vijf jaar geleden, op een sombere en koude decemberdag, traden mijn vriend en ik in het huwelijk, in het bijzijn van lieve vrienden en familie, en onze dochters. Het was een mooi feestje en ik, die nooit wilde trouwen, was blij dat ons nieuwe avontuur dit had teweeggebracht. Veel tijd om te zwijmelen en romantiseren was er echter niet, want een dag later zaten we samen in het vliegtuig om op huizenjacht te gaan in New Jersey.

Opeens de thuisblijfmoeder

Niet veel later verhuisden we met onze twee meiden van toen één en vier naar een prachtig vrijstaand huis in een buitenwijk vol met grote oude eikenbomen, vlakbij New York City.  Hoewel ik genoot van het geweldige klimaat met koude winters en echte zomers, van de ruimte en natuur rondom ons huis en van de stad New York om de hoek, moest ik ook erg wennen. Want opeens was ik thuisblijfmoeder in Amerika, in plaats van een stoere onderzoeker op een motor in Afrika.

Waar ik thuis achterbleef met een één en vier jarige, met nauwelijks de tijd om rustig naar de wc te gaan, bracht hij eerst een zalig half uur door in de auto zonder kindergezeur om vervolgens lekker te gaan werken en door iedereen gewaardeerd te worden. Steeds vaker merkte ik dat ik me ’s avonds als mijn man thuiskwam en over zijn dag vertelde, klein en onzeker voelde. Wat kon ik meer vertellen dan hoeveel luiers ik had verschoond, of wat de kassière (vaak de enige persoon waarmee ik praatte) vandaag tegen me had gezegd?

Curious life by Marijn

Het duurde dan ook niet lang voordat ik inzag dat een leven als thuisblijfmoeder niet geheel voor mij was weggelegd. Uit deze onvrede en mijn behoefte aan ‘meer in het leven’ ontstond mijn website Curious Life by Marijn, waarop ik mijn verwonderingen begon te delen in de vorm van schrijfsels over alle mooie en intrigerende verschillen tussen Nederland en Amerika (nu Singapore). Hier kan ik mijn passie voor schrijven, cijfertjes en onderzoek mooi samenbrengen.

Verhuizen binnen Amerika. Een eitje?

En net toen ik dacht mijn leven een beetje op orde te hebben en, tussen de vele bezoeken door, enigszins een routine te hebben gecreëerd, kwam het bericht dat we gingen verhuizen. Dit keer naar Charlotte in North Carolina. Ik dacht dat dit een eitje zou worden, want het was tenslotte slechts een verhuizing binnen Amerika. Maar ik kwam van een koude kermis thuis. De eerste maanden in Charlotte waren alles behalve makkelijk, vooral doordat het opbouwen van een sociaal leven daar helemaal niet vanzelf ging. Na een half jaar ging het gelukkig beter. Mijn dochters werden ouder, gingen steeds langer naar school en zo kwam er steeds meer tijd en ruimte voor mij om mijn eigen ding te doen en om uit te vinden wat ik echt leuk vind en waar ik goed in ben.

Voor het eerst van mijn leven naar Azië

Twee jaar later, weer op zo’n moment dat je net denkt een beetje gesetteld te zijn, pakten we ons boeltje weer op en verhuisden naar Singapore. Nog nooit had ik een voet gezet in Azië, maar dat weerhield me er niet van om me weer in een nieuw avontuur te storten.

Weer begonnen we opnieuw: een nieuwe huis, een nieuwe school, nieuwe vrienden, nieuwe dokter, kapper en supermarkt. Het is niet altijd makkelijk, ook niet voor onze kinderen (Lees ook: dochter van een wereldwijf). Maar zo’n vijf maanden na de verhuizing kunnen we zeggen dat we een goede start hebben gemaakt.

En daar zit ik dan, afhankelijk van mijn man en zonder vaste baan. In de afgelopen vijf jaar verhuisden we drie keer, moesten we steeds weer afscheid nemen en opnieuw beginnen en vloeiden er vele tranen. Maar wat staat daar veel tegenover. Door elke keer weer opnieuw te beginnen heb ik mijn vaardigheden in projectmanagement tot in de puntjes geperfectioneerd. Maar ik heb vooral, door constant uit mijn comfortzone te stappen, nog meer geleerd en grenzen verlegd dan in alle 35 jaar daarvoor. Door de tijd en ruimte die ik kreeg, heb ik de afgelopen jaren echt kunnen uitzoeken wat ik leuk vind en waar ik goed in ben, zoals schrijven. Dat was me nooit gelukt als ik in mijn oude vertrouwde leventje was blijven hangen. Ik raad het iedereen aan!

Dit artikel verscheen ook op het platform van De Wereldwijven.