Daar zit ik dan, op de bank met een kind waar, naast een flinke snotneus, werkelijk niks mee aan de hand is. Normaal gesproken zou ik haar gewoon naar school laten gaan, maar dat gaat op dit moment niet. Het Coronavirus, oftewel COVID-19, houdt ook Singapore in zijn greep en de maatregelen om het virus te beperken, stapelen zich op. Waaronder: thuisblijven met een snotterige neus, totdat je helemaal beter bent.

De afgelopen weken stonden hier in Singapore in het teken van COVID-19. Waar het begon met de preventieve screening van bezoekers uit China en minder vluchten van en naar China, zijn we nu op het punt beland waar schoolreisjes worden gecanceld. De geruchten gaan bovendien dat bij een volgende stijging van het aantal besmettingen, de scholen worden gesloten en er tot homeschooling over wordt gegaan.

Het is vanuit hier nog zo’n negen uur vliegen naar Wuhan, maar een grote deel van de bevolking in Singapore is van Chinese herkomst en het land vormt een economische hub in de regio. En ook al zijn er nog niet heel veel besmettingen, toch is het aantal besmettingen na China en het Diamond Princess cruiseschip, in Singapore het hoogst. Het is dan ook logisch dat de overheid maatregelen neemt tegen de verspreiding van COVID-19. Hoe gaat de overheid om met deze dreiging en hoe reageert de bevolking?

Run op mondkapjes

Nog voordat er een grote staat van alertheid was in Singapore, zag ik al een steeds groter aantal mensen met mondkapjes op straat verschijnen. Doordat veel mensen gingen hamsteren, waren al snel alle mondkapjes uitverkocht. Ze werden vervolgens op de lokale marktplaats doorverkocht voor absurd hoge prijzen. Wij als nuchtere Hollanders hadden ze niet in huis, tot mijn man, onder invloed van zijn Singaporese collega’s zich toch wat zorgen ging maken en nog net op tijd een doos online bestelde. Om de landelijke paniek rondom de mondkapjes in te dammen, startte de overheid een campagne, met als boodschap dat mondkapjes niet per se beschermen tegen het virus en dat je beter heel goed en vaak je handen kan wassen. De mondkapjes, zo deelden ze mee in kranten en op de radio, moeten we vooral bewaren voor mensen die echt ziek worden. En om te zorgen dat iedereen genoeg mondkapjes in huis heeft, in het geval het nodig is, worden er door de overheid sinds kort aan elk huishouden in Singapore vier mondkapjes uitgedeeld.

Leave of Absence

Om te zorgen dat het virus zich niet verder verspreid, werden aan het begin van de uitbraak mensen die in de 14 dagen voorafgaand aan terugkeer naar school of werk naar China hadden gereisd, verzocht om twee weken thuis te blijven. Dat zorgde voor verdrietige situaties, zoals een klasgenootje van mijn dochter die niet mee kon op kamp omdat haar vader onlangs naar China was geweest. Maar je kan je in Singapore beter aan deze regels houden. De overheid heeft namelijk het werkvisum van een aantal personen die zich niet aan deze zogenaamde Leave of Absence heeft gehouden, al afgenomen en ze gedwongen binnen 24 uur het land te verlaten.

Geen schoolreisjes en sportdagen

Toen een aantal weken geleden de eerste lokale besmettingen werden gevonden, wat betekent dat het virus van een Singaporese inwoner op een andere inwoner is overgesprongen, werden er nog meer maatregelen doorgevoerd. Geen grote groepsbijeenkomsten meer, geen sportdagen, geen ouderavonden, geen schoolreisjes en geen schoolkampen meer. Was ik even blij dat mijn oudste dochter net voor de bekendmaking op haar driedaagse kamp was vertrokken. Mijn jongste dochter had minder geluk: allebei haar schooltripjes werden gecanceld. Sommige ouders kiezen er zelfs voor om hun kinderen thuis te houden en een enkele expat pakt zelfs zijn koffers en vertrekt naar het land van herkomst, om daar de situatie af te wachten.

Temperaturen en ontsmetten

Better safe than sorry is het motto. In het dagelijks leven loop ik dan ook regelmatig tegen preventieve maatregelen aan. Voor mijn werk doe ik onderzoek bij een aantal lokale scholen en een naschoolse opvang. Hier moet ik een formulier tekenen waarop ik moet aangeven of ik onlangs naar China ben gereisd en of ik ziektesymptomen heb. Verder wordt bij binnenkomst mijn temperatuur gemeten en moet ik mijn handen ontsmetten. En niet alleen hier, maar ook op de internationale school van mijn kinderen, bij de huisarts, op het kantoor van mijn man en zelfs bij sommige winkelcentra zijn dezelfde maatregelen ingevoerd.

Code Oranje en massahysterie

Begin februari verhoogde de overheid het risiconiveau van geel naar oranje, het op een na hoogste niveau voordat het hele land wordt afgesloten en de scholen dicht gaan. Toen dit bekend werd brak er ineens massahysterie uit. Een heel bizarre situatie, want in heel Singapore werden in een avond alle supermarkten leeg gekocht: rijst, noedels, pasta en rollen wc-papier. Meerdere schappen in de supermarkten waren volledig leeg en de rijen stonden door de hele winkel. De overheid greep echter in en riep op tot kalmte. Directeuren van supermarkten voelden zich gedwongen de bevolking mede te delen dat er absoluut geen tekort aan producten is in Singapore en dat dat ook niet verwacht wordt op korte termijn. Hoe dan ook, een deel van de bevolking heeft in ieder geval genoeg wc-papier en rijst in huis voor een heel jaar!

Het virus en de economie

Ondertussen begint de economie in Singapore ook de effecten te voelen van het virus. Winkels en restaurants hebben aanzienlijk minder klanten. En ook de toeristensector, die grotendeels draait op Chinese toeristen, ziet een afname van klandizie. Zo heeft de hotelbranche nu al een afname van 50% in het aantal reserveringen. Bedrijven voelen zich genoodzaakt om grote bijeenkomsten af te zeggen, sales bezoeken gaan niet door en meer en meer bedrijven, waaronder die van mijn man, hebben besloten om iedereen die dat kan, thuis te laten werken. De overheid waarschuwt nu zelfs voor een op handen zijnde recessie en heeft aangekondigd bedrijfjes en huishoudens die financiële problemen ervaren door de maatregelen rondom het virus, te zullen steunen.

In dit opzicht is mijn situatie, met een thuiswerkende man en een volledig fit kind op de bank, nog best goed te noemen. Uiteindelijk kunnen we maar beter het zekere voor het onzekere nemen en extra voorzichtig zijn. Maar toch hoop ik van harte dat het met een sisser afloopt en ik niet de komende weken (of misschien zelfs maanden) mijn kantoor aan huis met man en kinderen moet blijven delen. Ik weet niet of ik dat wel overleef…

Dit artikel verscheen ook op het platform van De Wereldwijven.