Met een laatste (ijs)koffie en de krant zit ik in mijn eentje nog even op het Stadhuisplein in Leiden. Vanavond verlaten we Nederland weer. Vijf weken leken zo lang, maar vlogen werkelijk voorbij. Het was koud en warm, druk en ontspannen, vrolijk en blij, mooi en prachtig! We gaan het zo missen: de Hollandse landschappen, het fietsen, de stranden en vooral de allerliefste familie en vrienden! Met een zwaar hart, maar vol mooie herinneringen zeg ik: vaarwel en tot heel snel!

Zenuwachtig en opgelucht

De eerste keer dat we op vakantie gingen naar Nederland, een jaar na onze verhuizing naar Amerika, bijna zes jaar geleden, was ik vooral erg zenuwachtig. Een jaar lang had ik mijn familie en vrienden niet gezien. Wat had ik ze gemist en wat verlangde ik er naar om ze weer in mijn armen te sluiten. Maar ik vond het ook spannend, want zou alles nog wel hetzelfde zijn?

Inmiddels weet ik dat het niet uitmaakt of je elkaar een week, een maand of zelfs een jaar niet hebt gezien. Binnen een paar uur voelt het alsof je gisteren nog bij elkaar op de koffie was. Hoewel dit soms ook vervreemdend voelt (want moet je na zo lang niet uren bijpraten over allerlei diepe zaken?) gaf het me die eerste keer terug in Nederland vooral een gevoel van opluchting: het maakte dus niet uit om zo lang weg te zijn.

Bloedband

Het meest bijzondere vind ik wel de band van onze kinderen met hun neefjes en nichten. Op hun jonge leeftijd (mijn dochters waren 1 en 4 jaar oud toen we verhuisden) is het erg lang om je familie een jaar niet te zien. Maar mede dankzij FaceTime, Whatsapp en bezoekjes van familie is de band tussen hun neven en nichten misschien nog wel sterker dan anders. Juist omdat onze kinderen zo goed beseffen dat niet Amerika of Singapore, maar Nederland de plek is waar al hun familie is. Mijn jongste dochter verzucht vaak dat ze zo graag in Nederland wil wonen, terwijl ze daar zelf geen enkele herinneringen aan heeft. Als ik vraag waarom, antwoordt ze: “Duh, omdat ál mijn familie daar woont!”

Tijdsverschil

Want alle moderne communicatie-methodes ten spijt, het blijft gewoonweg ingewikkeld om contact te onderhouden als je zelf aan de andere kant van de wereld woont. Neem alleen al het tijdsverschil: als Nederland ontwaakt heb ik er al een hele dag opzitten en sta ik op het punt mijn kinderen uit school te halen. En zodra zij in bed liggen en ik rustig op de bank zit, zijn de meeste mensen in Nederland gewoon aan het werk en snak ik zelf naar een aflevering Modern Family of een potje tennis. Gelukkig weet ik inmiddels dat ware vriendschappen ook overleven zonder elkaar wekelijks te spreken en halen we het gewoon weer in als we op bezoek zijn in Nederland.

Beschuitjes en schizofrene ervaringen

Deze zomer hadden we daar vijf weken de tijd voor. We hebben ons suf gegeten aan aardbeien, kaas en beschuitjes. We hebben geknuffeld, gelachen, het Rijks bezocht en volop gefietst. We hebben genoten van echte frisse lucht, van koude wc-brillen en bovenal van al onze vrienden en familie. Het was een feest en op de een of andere manier viel het afscheid ons deze keer zwaarder dan de vorige keren. Vijf weken lang waanden we ons als inwoners van Nederland. Singapore leek iets van een andere planeet en het we konden ons nauwelijks voorstellen dat we het leven daar weer in zouden stappen.

Maar ook dat hoort bij een leven als expat, en gelukkig (of helaas…) worden we er steeds beter in. Zodra het afscheid eraan komt doen we de deur naar Nederland achter ons dicht en stappen we de deur naar, in dit geval Singapore, relatief makkelijk weer door. Een enigszins schizofrene ervaring, maar voor mijn gevoel is het de enige manier. Het is een soort overlevingsmechanisme van mijn brein.

Whatsappen in een cocon

Eenmaal thuis in het verre land is het stiekem best weer hard werken om alle vriendschappen op afstand te onderhouden. Vorig jaar, toen we net verhuisd waren van Amerika naar Singapore, moest ik regelmatig ‘whatsappen’ op mijn to do-lijst schrijven. Naast alle familie en vrienden uit Nederland, wilden namelijk ook mijn vrienden uit North Carolina en New Jersey weten hoe het ons verging in ons nieuwe land. Daar kwam nog bij dat ik ook probeerde een nieuw sociaal leven op te bouwen in Singapore, waardoor ik volop aan het appen was met kersverse vrienden in Singapore. Je zou er bijna overspannen van raken. De eerste maanden na een verhuizing merk ik dan ook dat ik altijd een beetje in een cocon leef. Ik heb alle energie nodig om een nieuw bestaan op te bouwen en houd weinig energie over om contact te hebben met familie en vrienden in Nederland.

Bijzonder en verrijkend

Maar laten we niet vergeten dat de oorzaak van deze ‘stress’ vooral een bijzondere is. Toen ik onlangs mijn 40^ste verjaardag vierde, ontving ik een, door mijn zusje gemaakte, drie kwartier durende video vol met lieve berichten van familie en vrienden van over de hele wereld. Ontroerd postte ik die dag op Facebook de volgende tekst:

“At a day like this I miss being close to friends and family. But seeing this video made me realize how being abroad has enriched my life and has given me new friends all over the world. This makes me feel so grateful, grateful for the opportunities I had in the past five years and grateful for all the beautiful new people I’ve met and all the fantastic people that have stayed with me since we left the Netherlands!”

En zo is het maar net. Ondanks alle uitdagingen en al het gemis van vrienden, familie, fietsen en kaas, is dit overzeese avontuur bovenal een verrijking en een onvergetelijke ervaring!

Dit artikel verscheen ook op het platform van De Wereldwijven.