• 

En, hoe vind je het om terug te zijn in Nederland? Wat mis je het meeste van Singapore? Wat vind je het leukst van weer terug zijn? Ben je al helemaal geland? Dit is slechts een greep uit alle vragen die ik constant op me afgevuurd krijg. En mijn antwoord is steevast: ik weet het niet. En dat is ook echt zo.

Het is nog geen drie maanden geleden dat we aankwamen in Nederland, al lijkt het soms eerder lichtjaren geleden. Een gekke en hectische tijd sowieso, en door COVID-19 helemaal. Want wat is er veel gebeurd in de afgelopen tijd: we namen afscheid van Singapore zonder knuffels en kwamen na bijna zeven jaar terug in Nederland zonder onze geliefden in de armen te kunnen vliegen. We sliepen in vele verschillende bedden, pakten onze koffers meerdere keren in en uit en moesten onze container uit Singapore langer missen dan gepland, doordat een deel van de inhoud beschimmeld bleek.

Geluksmomentjes

Maar nu we eindelijk na al het gedoe onze spullen hebben en in ons fijne tijdelijk huurhuis wonen, de kinderen sinds een paar weken naar school gaan (en het super goed doen!) en mijn werk geleidelijk op gang komt, kan het landen langzaamaan beginnen. Want wat ik al wel weet is dat dit niet van de ene op de andere dag gaat maar eerder druppelsgewijs.

Steeds vaker sijpelen er kleine momentjes of gebeurtenissen door, die me heel eventjes doen realiseren dat dit nu de plek is waar we wonen. Zoals afgelopen weekend toen ik achter mijn jongste dochter fietste, terug van de markt, en ik naar haar blonde paardenstaart keek die blij heen en weer zwiepte omdat ze zo gelukkig is dat ze overal heen kan fietsen, en ik de bos bloemen zag die zo vrolijk uit haar fietskratje stak. Dat zijn de momenten waarop mijn hart ineens een sprongetje maakt en ik denk: wat heerlijk dat we hier nu zijn, dat de meiden zo lekker zelfstandig de hort op kunnen en wat geweldig dat ik elke dag prachtige verse bloemen in huis heb staan.

De weg kwijt zijn

Maar er zijn ook nog volop momenten waarop ik ineens de weg kwijt ben en alles meer voelt als een droom. Het is niet zozeer dat ik op zulke momenten iets mis van onze oude woonplaatsen, maar unheimlich voel ik me wel. Alsof ik hier fysiek wel ben, maar mijn ziel (nog) niet. De afgelopen weken heb ik vaak plotseling flashbacks naar plekken in Singapore, of soms zelfs naar Amerika, waar we ook jaren woonden. Ineens bevind ik me dan op een onbeduidende parkeerplaats bij een winkelcentrum waar ik vaak kwam of op een pleintje vlak bij de school van mijn dochters.

Soms zegt men wel eens dat je ziel langzamer reist dan de rest van je lichaam en dat het dus meer tijd nodig heeft om aan te komen op een nieuwe plek. Mijn ziel lijkt daarentegen na bijna zeven jaar buitenland nog steeds onderweg te zijn en op de vraag of ik al geland ben kan ik dan ook nog geen volmondig ja zeggen. Het gaat stapje voor stapje en misschien, heel misschien, zal ik wel nooit meer helemaal landen in Nederland, en blijft een deel van mijn ziel dolend achter op die onbeduidende parkeerplaats in een ander land.

Dit artikel verscheen ook op het platform van De Wereldwijven.