Alsof het nog niet genoeg is dat we net pas gehoord hebben dat we over zes weken naar Singapore gaan verhuizen, moeten we ook nog eens halsoverkop een zeven uur durende roadtrip naar Washington DC ondernemen om de paspoorten van onze dochters te verlengen.

Zeven uur heen en nog langer terug, de kinderen vinden het maar niks en zelf heb ik eigenlijk ook genoeg andere dingen te doen met zo’n verhuizing op komst. Maar toch, al die uren op de Amerikaanse highway doen wat met me. Terwijl het landschap voorbij raast, denk ik aan de vraag die iemand mij onlangs stelde: wat ga je missen aan Amerika? ‘Pff’, zei ik, ‘niet veel hoor’. Mijn hoofd is duidelijk al in Singapore en zo gek ben ik nou ook weer niet op Charlotte, onze huidige woonplaats in North Carolina. Maar tijdens deze lange autorit realiseer ik me dat ik dit grote interessante land toch wel degelijk ga missen. De autorit wordt ineens, naast noodzakelijk, ook behoorlijk nostalgisch.

Roadtrip met herinneringen

Weemoedig kijk ik naar de zo typerende gele strepen op de weg, naar de enorme vrachtwagens – die op de brede wegen niet eens zo groot lijken -, naar de graansilo’s, de rode schuren, de enorme Amerikaanse vlaggen en de vele gele schoolbussen, die net als de gele strepen zo mooi kleuren met de vaak strakblauwe lucht en het zwarte asfalt.

Ik lees Nederlandse bedrijfsnamen als Zuidema en Knapheide op auto’s en vrachtwagens en de Europese plaatsnamen Edinburgh, Salzburg en Middelburg op verkeersborden langs de weg. De geschiedenis van het land kan je er haast aan aflezen. Met 120 kilometer per uur razen we langs prachtige oude Victoriaanse huizen, waar je als je goed kijkt bijna de vrouwen in 19^e-eeuwse kleding onder de oude eikenbomen ziet zitten. Maar ik zie ook de vele leegstaande huizen, achtergelaten door de oude bewoners die hun heil ergens anders zochten. De huizen vaak nog vol met bezittingen en overgroeid door groen, soms zelfs met bomen die door het dak groeien.

Duizenden kilometers vol contrasten

Langzaam realiseer ik me hoeveel van deze roadtrips we gemaakt hebben in de vierenhalf jaar dat we in Amerika wonen. Hoe groot het land ook is en hoe klein het deel dat wij gezien hebben, toch hebben we vele duizenden kilometers door dit mooie gekke land gereden. Zeker vijftien staten hebben we bezocht, met de meest uiteenlopende landschappen en evenzoveel verschillende mensen. Bijna allemaal even vriendelijk en geïnteresseerd.

Het is het land van uitersten. Met rijkdom in alle opzichten, maar vooral ook met bittere armoede. De grote villa’s die worden afgewisseld door afgetrapte stacaravans, het contrast kan niet groter. Waar je ook bent, bijna op elke hoek van de straat vind je wel een kerk. En langs de straten staan auto’s geparkeerd volgeplakt met stickers met de teksten: ‘I love jesus so much’, ‘Parent of a terrific kid’, Vote Trump’ of juist ‘Impeach Trump’.

Ik denk aan de alleenstaande uberchauffeur die overdag, naast zijn nachtwerk, met taxiritjes extra geld bijverdient om zijn dochter naar college te laten gaan. En ik denk aan de treurigheid hiervan, want dat hij zijn dochter hierdoor nauwelijks ziet is voor hem bijzaak. En hij is zeker niet de enige die zo moet leven in dit land van uitersten.

Ik kan hier overal naar de WC

Tijdens een van onze plasstops bedenk ik me iets onbeduidends dat ik zal gaan missen: de mogelijkheid om overal naar de wc te kunnen. Dit is voor een chronische plasser als ik erg fijn. Ook de Amerikaanse dieren ga ik missen. De zwarte beren die in New Jersey regelmatig verdwaalden in het dorp en natuurlijk de schattige chipmunks (knabbel en babbel), de herten, vuurvliegjes, groundhogs, en bovenal mijn totemdier: de prachtig rode kardinaal, die altijd even aan komt vliegen als ik het niet meer zie zitten en met zijn knalrode kleur zegt: je kan het, het komt goed!

Dankbaar afscheid van een inspirerend land

Over slechts een paar weken ruil ik Charlotte, met haar uitgestrekte buitenwijken, in voor een stadstaat die nog kleiner is dan de stad Charlotte zelf. Van een land met high school shootings en lockdowns, ga ik naar een land waar je je deur niet eens op slot hoeft te doen. Van een land met volop fastfood, gaan we naar een land dat bekend staat om het verrukkelijke eten. Van een land vol adembenemende natuur en de meest vriendelijke mensen, verhuizen we naar een nieuw land met nieuwe landschappen, nieuwe mensen en nieuwe avonturen.

En terwijl we de laatste kilometers van onze roadtrip afronden, ben ik zo ontzettend dankbaar. Dankbaar voor wat deze rit me laat inzien over Amerika en dankbaar voor alle jaren die ik in dit bijzondere, inspirerende en prachtige land heb mogen wonen.

Dit artikel verscheen ook op het platform van De Wereldwijven.