Het is weer zover: als parttime thuisblijfmoeder en freelancer mocht ik mij weer eens flink flexibel opstellen. Deze keer was het niet bezoek uit Nederland of een door sneeuw gesloten school, maar een ziek kind dat mij verplichte mijn studie- en schrijfplannen op te doeken en mijn dag in het teken te stellen van sapjes, natte washandjes en thermometers.

Ook al werkte ik voorheen parttime en mijn man fulltime, toch waren de rollen net iets eerlijker verdeeld toen we nog in Nederland woonden. Het avontuur in Amerika is iets waar we samen bewust voor hebben gekozen en waar ik op mijn beurt ook veel voor terug heb gekregen, zoals nieuwe interesses, tijd voor studeren en een nieuw carrièrepad. Desalniettemin is het soms gewoonweg shit om altijd de enige te zijn die flexibel is en verlang ik ernaar om ’s ochtends, voordat thuis de spits losbarst, in mijn auto te stappen op weg naar een baas, die verwacht dat ik de hele dag mijn best doe, maar me daar ook rijkelijk voor waardeert.

Want op het moment dat je als ‘vrouw (of man) van’ beslist om de stap te wagen en je baan opzegt en in het vliegtuig stapt op naar een onbekend avontuur, geef je vaak ook een heleboel dingen op, waaronder een stukje eigenheid. Ik heb zodoende in de afgelopen jaren geleerd dat het heel belangrijk is om regelmatig voor mezelf te kiezen en tijd vrij te maken voor dingen die mij voldoening geven, zodat ik naast moeder en echtgenote, ook de andere persoon in mezelf nog weet te vinden. De eerste jaren van ons avontuur in Amerika had ik hier nogal moeite mee. Ik vond het lastig om voor mezelf te kiezen en te staan voor wat ik wilde. En misschien wist ik ook wel niet goed wat ik wilde. Nu ik dit beter weet en meer ervaring heb, lukt het mij beter om voor mezelf te kiezen. En daarmee is het ook makkelijker geworden om om te gaan met de keerzijde van altijd diegene in huis te zijn die flexibel is en alles uit de handen kan laten vallen.

Want ook al ben ik er niet altijd even blij mee, het feit dat ik überhaupt de ruimte en tijd heb om me zo flexibel op te stellen is uiteraard goud waard. Met liefde zit ik naast mijn zieke dochter op de bank en maak ik sapjes voor haar. En natuurlijk haal ik met plezier mijn schoonouders van het vliegtuig en breng ik een vrijdag met ze door, terwijl mijn man werkt en de kinderen op school zitten. Maar soms, heel soms, verlang ik er naar om te kunnen zeggen: ‘nee, vandaag niet, want ook ik heb belangrijke dingen te doen!’.

Mijn man heb ik in ieder geval zo ver gekregen dat hij onze oudste dochter vanmiddag uit school haalt. Nu nog duimen dat ik zelf niet ook word geveld door de griep. Want met een man die morgen voor ruim anderhalve week naar Azië vliegt en zonder opa’s en oma’s in de buurt, blijf ik naast flexibel toch ook graag gezond.