‘Mama, gaan wij ook ‘bewegen’?’. In het hoofd van mijn zesjarige dochter gaat de vertaling van het Engels naar het Nederlands soms wat letterlijk. Ik zit met haar en een vriendinnetje in de auto en we praten over verhuizen. Het einde van het schooljaar nadert en zoals vaak op een internationale school gaat dit gepaard met afscheid nemen. Zo ook van het beste vriendinnetje van mijn dochter en van nog een heel aantal kinderen uit haar klas.

Op de vraag of wij ook gaan bewegen, kan ik op dat moment niet veel meer antwoorden dan ‘ik weet het niet, lieverd, misschien wel’. Zij heeft namelijk geen idee van alles wat er al maanden speelt. Zij weet niets van de hectische weken, waarin mijn man en ik wachten op de volgende stap in een mogelijke verhuizing. Maar de zomer nadert en het begint steeds duidelijker te worden dat het logistiek (en mentaal overigens ook) erg kort dag wordt om nog tijdens de zomervakantie naar een heel ander land te verhuizen. Op het moment dat we horen dat ons huis hier in Charlotte verkocht gaat worden en wij eruit moeten, begrijp ik niet meer helemaal wat het universum voor ons in petto heeft. Totdat we vrij snel een fijn nieuw huis vinden en ik denk: dat moet het dus zijn, we blijven in Charlotte.

Maar niets is minder waar. Op het moment dat we de deur naar een nieuw avontuur zo goed als gesloten hebben, blijkt er ineens beweging in te komen. Mijn man en ik hebben lange praatsessies over de mogelijkheden, de logistiek, de voors- en de tegens. Na een laatste gesprek van uren besluiten we heel rationeel: we doen het niet, het is te kort dag.

De volgende ochtend worden we allebei een beetje chagrijnig en onbestemd wakker. Op een schoolbijeenkomst later die dag praten we erover met bevriende ouders, die net als wij allemaal expat zijn, en ineens valt het kwartje: natuurlijk moeten we er voor gaan! Ondanks alle onzekerheden, angsten en het korte tijdbestek voelen we in ons hart dat we deze kans niet aan onze neus voorbij moeten laten gaan.

Daarna is het wachten, tot we horen of het doorgaat. En dan is eindelijk de kogel door de kerk. Over minder dan zeven weken zit ik met mijn dochters in het vliegtuig op weg naar Nederland. Om van daaruit niet terug te vliegen naar Amerika, zoals was gepland, maar door naar een nieuw avontuur dat op ons ligt te wachten.

‘Weet je nog dat je vroeg of wij ook gingen bewegen?’, vraag ik aan de jongste. Verbaasd kijkt ze me aan. ‘Wij gaan ook bewegen’ zeg ik, ‘we gaan naar Singapore!’.