Ik parkeer de auto op de oprit en zucht. Het is koud vandaag, maar de zon schijnt. Voor me ligt wederom een lange lege dag op me te wachten. De kinderen zijn de hele dag op school en ik kan helemaal zelf bepalen wat ik vandaag ga doen. Een jaloersmakend scenario voor velen. Maar makkelijk is het niet, elke dag bedenken wat je gaat doen. Kiezen tussen de vele opties en tegelijkertijd nergens de voldoening uit halen die voor velen vanzelfsprekend is als ze ’s ochtends naar kantoor vertrekken en worden ondergedompeld in het werk dat er ligt. Uiteraard zitten er aan mijn situatie ook vele voordelen, maar op sommige dagen verdwijnen die even naar de achtergrond en verlang ik er naar als werknemer de dag te beginnen op een kantoor, met praatjes met collega’s in plaats van kassières en bergen werk in plaats van was.
Het feit dat ik geen vaste baan heb en alle tijd om mezelf te ontplooien en te bedenken wat ik echt wil in het leven is natuurlijk goud waard, dat zie ik ook wel. En ik moet zeggen, ik ben al een eind gekomen. Want ik weet nu dat schrijven is wat ik wil en voor het eerst in mijn leven heb ik het gevoel dat ik ergens goed in ben. Maar hoe doe je dat? Wat wil ik precies schrijven? Waarom en hoe pak ik het aan?
Een ding is voor mij duidelijk: ik wil een verschil maken met mijn schrijfsels. Ik wil iets creëren en hiermee mensen inspireren en laten nadenken over de wereld om ons heen. En als het zou kunnen dan wil ik daarmee de wereld een beetje beter maken. Dat zou pas echt geweldig zijn!
De eerste stap is gezet, nu het plan verder uitwerken. Tips zijn welkom!
curiouslifebymarijn.com 
Mooi Marijn! Als je het voor jezelf doet, dat schrijven, maak je de wereld óók een stukje beter hoor. Succes ❣️
LikeGeliked door 1 persoon
Hoi Marijn, Grappig dat jij nu ook in deze fase zit!
Mijn eerste twee jaar in Indonesië zitten erop en een of twee maand geleden had ik hetzelfde gevoel als jij hier beschrijft. Niet omdat ik zo naar mijn baan terug verlang, maar omdat het inderdaad best moeilijk is om met al die luxe vrije tijd om te gaan. Ik dacht na over wat ik dan precies mis: werk geeft je een vanzelfsprekende verantwoording van je bestaan: misschien vind je je baan niet geweldig, maar je verdient toch je salaris. Werk stuwt je voort naar gebieden waar je anders niet zou komen, cursussen, nieuwe taken, etc. Werk geeft je contact met en feedback van de mensen waar je mee en voor werkt. Werk structureert je tijd.
De meeste dingen heb ik inmiddels voor mezelf georganiseerd. Ik doe vrijwilligerswerk bij een recycle project, zit in een comité dat lezingen organiseert, volg lessen (schilderen, yoga, Indonesisch), schrijf voor twee (kleine) online tijdschriften waardoor ik deadlines heb en op pad moet, geef een paar privé lessen. Mijn dagen zijn zo redelijk gevuld en gestructureerd, al heb ik nog steeds een weelde van vrije tijd als ik het vergelijk met mijn werkende echtgenoot…
En dan… vraag ik me af… Is dat benijdenswaardig, werken van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat met nauwelijks tijd voor iets anders? Een retorische vraag… , maar sterke benen die de weelde kunnen dragen…
LikeGeliked door 1 persoon
Ha Bieb! Dank voor je bericht! Voor mij ook herkenbaar, heb ook al veel activiteiten opgezet en uitgeprobeerd. Alleen die deadlines mis ik nog! Ik ga je even een mail sturen 😉
LikeLike
Dank Marijn voor het delen van je gedachten. Heel herkenbaar( ook voor 65 plussers!). Je neemt je lezer makkelijk mee in je wereld. Ik kijk uit naar je toekomstige initiatieven. Sukses en hartelijks
LikeLike