women's march midterms verkiezingen amerika

Girlpower in Amerika: record aantal vrouwen stelt zich verkiesbaar

1 reactie

Het is 8 november 2016 en mijn Amerikaanse vriendin vertrekt met haar twee jonge dochters naar het stembureau. Op deze dag gaat een vrouw geschiedenis schrijven, daar is ze van overtuigd en haar dochters zullen daar getuigen van zijn.

Uitgelaten schrijft ze die dag op Facebook: ‘I voted for the first female president of the United States. I’m beyond proud of this vote…and I’m thrilled to be living in a time where my own daughters will grow up with this tremendous woman in the highest office in the land!’

Vol vertrouwen kijkt ze ’s avonds op televisie naar de uitslagen, totdat duidelijk wordt dat niet Hillary Clinton de komende vier jaar het Witte Huis gaat bewonen, maar een seksistische rokkenjager. De dagen erna brengt ze huilend door, overvallen door gevoelens van teleurstelling en boosheid. Lees verder →

Bluf jezelf zelfverzekerd: fake it till you make it in America!

1 reactie

De ochtend van mijn eerste werkdag bij een interessante non-profit organisatie hier in North Carolina, klets ik op het schoolplein nog even met een Amerikaanse vriendin. Ik vertel haar dat ik een beetje onzeker ben, omdat ik voor mijn gevoel nog niet goed weet hoe de organisatie werkt en wat er van me verwacht wordt. Ze lacht en zegt: “You’re in America now, fake it till you make it!”. Lees verder →

Over altijd maar flexibel zijn

1 reactie

Het is weer zover: als parttime thuisblijfmoeder en freelancer mocht ik mij weer eens flink flexibel opstellen. Deze keer was het niet bezoek uit Nederland of een door sneeuw gesloten school, maar een ziek kind dat mij verplichte mijn studie- en schrijfplannen op te doeken en mijn dag in het teken te stellen van sapjes, natte washandjes en thermometers.

Ook al werkte ik voorheen parttime en mijn man fulltime, toch waren de rollen net iets eerlijker verdeeld toen we nog in Nederland woonden. Het avontuur in Amerika is iets waar we samen bewust voor hebben gekozen en waar ik op mijn beurt ook veel voor terug heb gekregen, zoals nieuwe interesses, tijd voor studeren en een nieuw carrièrepad. Desalniettemin is het soms gewoonweg shit om altijd de enige te zijn die flexibel is en verlang ik ernaar om ’s ochtends, voordat thuis de spits losbarst, in mijn auto te stappen op weg naar een baas, die verwacht dat ik de hele dag mijn best doe, maar me daar ook rijkelijk voor waardeert.

Want op het moment dat je als ‘vrouw (of man) van’ beslist om de stap te wagen en je baan opzegt en in het vliegtuig stapt op naar een onbekend avontuur, geef je vaak ook een heleboel dingen op, waaronder een stukje eigenheid. Ik heb zodoende in de afgelopen jaren geleerd dat het heel belangrijk is om regelmatig voor mezelf te kiezen en tijd vrij te maken voor dingen die mij voldoening geven, zodat ik naast moeder en echtgenote, ook de andere persoon in mezelf nog weet te vinden. De eerste jaren van ons avontuur in Amerika had ik hier nogal moeite mee. Ik vond het lastig om voor mezelf te kiezen en te staan voor wat ik wilde. En misschien wist ik ook wel niet goed wat ik wilde. Nu ik dit beter weet en meer ervaring heb, lukt het mij beter om voor mezelf te kiezen. En daarmee is het ook makkelijker geworden om om te gaan met de keerzijde van altijd diegene in huis te zijn die flexibel is en alles uit de handen kan laten vallen.

Want ook al ben ik er niet altijd even blij mee, het feit dat ik überhaupt de ruimte en tijd heb om me zo flexibel op te stellen is uiteraard goud waard. Met liefde zit ik naast mijn zieke dochter op de bank en maak ik sapjes voor haar. En natuurlijk haal ik met plezier mijn schoonouders van het vliegtuig en breng ik een vrijdag met ze door, terwijl mijn man werkt en de kinderen op school zitten. Maar soms, heel soms, verlang ik er naar om te kunnen zeggen: ‘nee, vandaag niet, want ook ik heb belangrijke dingen te doen!’.

Mijn man heb ik in ieder geval zo ver gekregen dat hij onze oudste dochter vanmiddag uit school haalt. Nu nog duimen dat ik zelf niet ook word geveld door de griep. Want met een man die morgen voor ruim anderhalve week naar Azië vliegt en zonder opa’s en oma’s in de buurt, blijf ik naast flexibel toch ook graag gezond.

Plastic fantastic? Reduce, reuse en recycle in Amerika

2 reacties

Niet lang geleden werd ik door een aantal highschool meisjes aangesproken op de parkeerplaats van de supermarkt. Ze zagen mijn herbruikbare boodschappentassen en vroegen of ze met mij en de tassen op de foto mochten voor een recycleproject van school. En dit was niet de eerste keer dat ik en mijn tassen opvielen, want de meeste Amerikanen laten hun boodschappen inpakken in tientallen kleine plastic tasjes, waardoor ze al snel met een winkelwagen en achterbak vol plastic zitten. Erg onhandig bij het in en uitladen, maar vooral ontzettend slecht voor het milieu. Helaas is plastic niet meer weg te denken uit de huidige samenleving, en nog minder uit de Amerikaanse. Lees verder →

Goed doen in Amerika

Een reactie plaatsen

Als expatvrouw in Amerika moest ik er natuurlijk een keer aan geloven: vrijwilligerswerk. Sinds kort zet ik me daarom elke week een aantal uur in voor een lokale organisatie hier in Charlotte. Het zou een zinvolle besteding van mijn dag zijn, zo hoopte ik. Moeilijk was het niet om vrijwilligerswerk te vinden, want goed doen voor een ander zit Amerikanen in het bloed. Hoe komt het toch dat Amerikanen zo vrijgevig zijn en in hun (schaarse) vrije tijd vaak vrijwilligerswerk doen? En hoe doet Nederland het eigenlijk op het gebied van geven en vrijwilligerswerk in vergelijking met Amerika?

Lees verder →

Een lege dag vol keuzes

5 reacties

Ik parkeer de auto op de oprit en zucht. Het is koud vandaag, maar de zon schijnt. Voor me ligt wederom een lange lege dag op me te wachten. De kinderen zijn de hele dag op school en ik kan helemaal zelf bepalen wat ik vandaag ga doen. Een jaloersmakend scenario voor velen. Maar makkelijk is het niet, elke dag bedenken wat je gaat doen. Kiezen tussen de vele opties en tegelijkertijd nergens de voldoening uit halen die voor velen vanzelfsprekend is als ze ’s ochtends naar kantoor vertrekken en worden ondergedompeld in het werk dat er ligt. Uiteraard zitten er aan mijn situatie ook vele voordelen, maar op sommige dagen verdwijnen die even naar de achtergrond en verlang ik er naar als werknemer de dag te beginnen op een kantoor, met praatjes met collega’s in plaats van kassières en bergen werk in plaats van was.

Het feit dat ik geen vaste baan heb en alle tijd om mezelf te ontplooien en te bedenken wat ik echt wil in het leven is natuurlijk goud waard, dat zie ik ook wel. En ik moet zeggen, ik ben al een eind gekomen. Want ik weet nu dat schrijven is wat ik wil en voor het eerst in mijn leven heb ik het gevoel dat ik ergens goed in ben. Maar hoe doe je dat? Wat wil ik precies schrijven? Waarom en hoe pak ik het aan?

Een ding is voor mij duidelijk: ik wil een verschil maken met mijn schrijfsels. Ik wil iets creëren en hiermee mensen inspireren en laten nadenken over de wereld om ons heen. En als het zou kunnen dan wil ik daarmee de wereld een beetje beter maken. Dat zou pas echt geweldig zijn!

De eerste stap is gezet, nu het plan verder uitwerken. Tips zijn welkom!

Vanzelfsprekende vriendelijkheid

2 reacties

Ik loop door de grote Amerikaanse supermarkt. Het is vandaag ineens een stuk kouder buiten, maar binnen staat de airconditioning nog ingesteld op een zeer warme dag. Terwijl ik bibber en mijn handen warm wrijf, verlang ik er naar thuis te zijn, op de bank met een zielige film en een zak chokotoffs. Ik concludeer dat ik niet zo een geweldige bui heb. Op dat moment knikt een medewerker van de supermarkt mij vriendelijke toe en vraagt: how are you today? Op de automatische piloot antwoord ik: I’m fine and how are you? Hoewel ik eigenlijk uit wil roepen: als je het echt wilt weten, ik heb me weleens beter gevoeld! Even vervloek ik de vriendelijke maar soms ook oppervlakkige Amerikanen. Tot ik bij de kassa kom en de kassière mij ongevraagd een compliment geeft over mijn ‘prachtige’ haar. Het geeft blijkbaar niet dat ik al een half jaar niet naar de kapper ben geweest en ik hoognodig een nieuwe kapper moet zoeken. Dus omarm ik voor even deze vanzelfsprekende vriendelijkheid van de bewoners van dit land waar ik te gast ben. Eenmaal buiten regent het pijpenstelen. Maar dat geeft niks, want mijn dag kan niet meer stuk.

Lees hier ook mijn artikel Hello stranger! Praatjes maken in Amerika

Wandelend langs cookie-cutter huizen

Een reactie plaatsen

Ik wandel door de typische Amerikaanse wijk waar ik woon, langs grote huizen met strakke gazons. Vogels fluiten uit volle borst en de zon schijnt, zoals zo vaak hier. Af en toe kom ik een andere stay at home mom tegen die ook even haar benen strekt en haar hoofd leeg probeert te maken. Om de zoveel tijd steek ik mijn hand op naar een tuinman of klusjesman. De wijk voelt als een vakantiepark in Nederland, maar dan allemaal een slag groter en met mooier weer. Het ‘park’, zoals wij het gekscherend noemen, heeft een toegangsweg met een mooi naambord, precies zoals we kennen van de vakantieparken in Nederland. De toegangsweg leidt rechtstreeks naar het gemeenschappelijke gebouw waar ook het zwembad, de speeltuin en de tennisbanen te vinden zijn. Alleen het parkwinkeltje, waar je de krant en wat vergeten boodschapjes kan halen, mist. Rondom het zwembad en de tennisbanen zijn de huizen aan slingerende wegen en cul-de-sac’s gebouwd. Van bovenaf lijkt het net een mandala, maar dan ingekleurd met saaie tinten bruin en groen. Ook al is de wijk zo’n twaalf jaar oud, toch is de massaproductie nog goed te zien. Zoals alle relatief nieuwe wijken hier in suburbia, bestaat ook onze wijk uit cookie-cutter houses, huizen die er bijna allemaal het zelfde uitzien. Gelukkig durft een enkeling het aan om de luiken in een net andere kleur blauw te verven en heeft de tijd ervoor gezorgd dat de nieuwe bomen groot konden worden, anders waande ik me elke dag in de Truman Show.

Sinterklaas, Santa Claus of Sinterclaus?

Een reactie plaatsen

Terwijl de Amerikanen zich verheugen op de komst van de belangrijkste man van het land, Santa Claus, en de Nederlandse vaders en moeders blij zijn dat Sinterklaas weer naar Spanje is vertrokken, realiseert bijna niemand zich hoe verwant deze twee mannen aan elkaar zijn. Hoe zit dit eigenlijk?

Lees verder →

Op de fiets naar school? Niet in Amerika

3 reacties

‘Wow, you’re brave!’, krijg ik te horen als ik met een kind achterop en eentje naast me, de heuvel op, langs de lange rij met wachtende auto’s fiets. Een paar maanden geleden zijn de scholen in onze nieuwe woonplaats Charlotte begonnen. Wat keek ik voor onze verhuizing uit naar een basisschool op loopafstand van ons huis: lekker buiten met mijn twee meiden, niet elke dag die auto in, en na schooltijd lekker op het schoolplein spelen terwijl ik klets met andere ouders. Maar ik kwam van een koude kermis thuis.

Lees verder →